Herdenking 2015

Misschien heeft u in het journaal of op internet het filmpje wel gezien: een kleuter, samen met zijn vader gehurkt bij de bloemen die na de aanslagen in Parijs zijn neergelegd. Vertwijfeld vraagt het jonge kind zich af of ze niet moeten verhuizen:

“Want er zijn hier hele gemene mensen, papa”.

Zijn vader zegt dat verhuizen niet nodig is. Maar het jongetje is nog niet gerust gesteld: “Maar ze hebben geweren papa. Ze kunnen ons neerschieten.”  

De vader beaamt dit.

“Maar,” zegt hij, “zij hebben geweren, maar wij hebben bloemen.”

Het jongetje is niet voor één gat te vangen en antwoordt:

“Maar bloemen doen niets…”  

“Jawel hoor,” antwoordt vader, “kijk maar, iedereen legt bloemen. Om de geweren te verslaan.”

Het jongetje kijkt naar de bloemen: “Dus de bloemen beschermen ons? En de lichtjes?”

“De kaarsjes branden om de mensen te herdenken die er niet meer zijn. Om ze niet te vergeten”

“ Dus de bloemen en de kaarsjes beschermen ons?”

“ Juist,” antwoordt zijn vader.

Langzaam breekt er weer een glimlach van vertrouwen door op het gezicht van het jongetje.

Hoe kun je beter uitleggen wat herdenken is? Wat de kracht is van bloemen, van licht, van goede woorden, van liefde?

Uiteraard hebben we op school gepraat over de aanslagen in Parijs. Stel dat je zoiets hebt meegemaakt…dat vergeet je je leven lang niet meer:

Zien dat er mensen worden doodgeschoten…. rondlopen met de angst dat het weer kan gebeuren…. je steeds afvragen of je wel veilig bent. ..of je familie en vrienden wel veilig zijn.

Wat is het ineens goed voor te stellen, dat je zulke erge en angstige ervaringen je leven lang met je meedraagt. Dat raak je nooit meer kwijt.

Maar er was ook die ingezonden brief, van een man wiens vrouw was omgekomen bij de aanslag in Parijs. Een man, die samen met zijn zoontje van anderhalf er ineens alleen voor staat. Onwerkelijk, onbegrijpelijk….

En zó bewonderenswaardig dat hij al een paar dagen later in zijn brief naar de terroristen zegt: “Mijn haat krijg je niet. Wij zullen jullie haat niet met woede beantwoorden. Mijn zoontje en ik zullen sterker zijn dan alle legers in de wereld: want wij zullen gelukkig zijn en vrij. Onze haat krijgen jullie niet.”

Wat een kracht! Wat een moed. En wat een voorbeeld.

En wat is het dan goed om te blijven herdenken, met elkaar stil te staan en stil te zijn en vrede en vrijheid door te geven.

We zijn blij dat we dat dit jaar opnieuw op deze plek kunnen doen. Zoals elk jaar helpen de kinderen van groep 8 op verschillende manieren mee aan deze herdenking. Van de vele mooie gedichten worden er drie voorgelezen. Carlizz zal haar gedicht als eerste voorlezen.  Later tijdens deze herdenking zult u de gedichten van Lisa en Nienke horen.