Zoals elk jaar wordt op de 2e zondag in maart de herdenkingstocht van Rees naar Megchelen gehouden.

Ook dit jaar liepen er vele mensen de tocht van Megchelen naar Rees voordat de officiele herdenking in Rees begon.

De herdenking werd ook dit jaar weer druk bezocht. Uit Nederland waren er naast de mensen uit de grensdorpen zoals Megchelen, Gendringen, Wisch er onder andere ook mensen uit Haarlem, Hilversum, Vroomshoop en een groot aantal uit Apeldoorn aanwezig.

Wat op viel was dat er ook best wel veel jeugd was komen opdagen.

Voor velen was het zoals men zegt “gesneden koek” want zij liepen deze tocht al vanaf 2011 mee, maar voor velen was dit de eerste keer dat men aanwezig was. Zij waren erg onder de indruk van het totaal plaatje.

De herdenking starte aan de Melatenweg met als beginpunt het infobord aan de Melatenweg. Daar werden korte toespraken gehouden en bloemen gelegd. Vervolgens ging men op pad.

Men volgde de vluchtroute van 1945. De route was wederom keurig aangegeven via borden.

Als tussenpunt werd even stil gestaan bij de vredesboom in Empel-Rees.

Vandaar af liep men door naar Megchelen. Daar werd een pauze gehouden in zaal Ter Voert.

Vervolgens werd er bij het monument de herdenking voortgezet.

Ook nu waren er korte toespraken en daarna werden er bloemen gelegd bij het mooie monument.

Namens de gemeente Oude IJsselstreek hield wethouder Ben Hidinga een korte toespraak.

Deze luidde als volgt ;

—————

Beste aanwezigen.

Fijn dat we hier met zovelen zijn. Om te gedenken en te herinneren.

Ik behoor tot een generatie die zelf de oorlog nietb heeft meegemaakt maar mijn pake ( grootvader ) wel. Hij kwam terecht in een arbeidslager in het Ruhrgebied.

( Groot ) ouders die beschadigd, maar ook hoopvol uit deze oorlog kwamen en die het heel belangrijk vonden dat wij zouden leren van hun verschrikkelijke ervaringen. Dit eens, maar NOOIT meer!

ik ben opgegroeid in een tijd waarin de herinneringen aan de oorlog overal aanwezig was. Niet alleen de jaarlijkse herdenkingen, maar ook door de ontmoetingen en gesprekken met de overlevenden. Mijn opa kon er niet over praten. Het trauma was te groot.

De oorlogsverhalen, of juist het zwijgen, werden bezield door overlevenden en hadden daardoor een grote kracht. Het versterkte het gevoel dat dit nooit meer moest gebeuren. Nu brengen alleen foto’s, boeken, films en een enklele getuigenis ons terug naar die tijd.

Mijn opa nam zijn traumatische ervaringen mee in zijn graf.

Om toch een een stukje gevoel en bezieling van deze oorlogsjaren door te geven, maakten we vandaag samen de herdenkingstocht van Rees naar Megchelen. De route die de gevluchte dwangarbeiders in de winter van 1944-1945 lieopen. Koud en ondervoed op zoek naar een veilige plek. Ook hen die in het kamp zijn omgekomen, door marteling of uitputting herdenken wij vandaag.

De oorlog was naast een periode van onvoorstelbaar lijden, vernietinging en verlies, ook een tijd waarin mensen lieten zien hoe sterk en krachtig ze konden zijn in de meest verschrikkelijke omstandigheden. Hoewel de bewaking van het kamp streng was en de sancties op “hulp aan de vijand” zwaar waren, slaagden omwonenden erin om van buitenaf hulp te bieden in de vorm van voedsel en kleding. In Megchelen en omgeving werden in de laatste oorlogswinter ruim 1700 gevluchte slachtoffers opgevangen. Het is buitengewoon indrukwekkend en bewonderenswaardig hoe er destijds hulp is geboden. Dit getuigt van een enorme kracht!

Hoe zorgen we ervoor dat we weer teruggaan naar de hoop en de kracht van onze voorouders? Hoe krijgen we dat gevoel van urgentie terug? Dat kan door te blijven herdenken. Want herdenken helpt om niet te vergeten. Niet te vergeten dat we allemaal gelijk zijn. Herdenken is dus belangrijk. Maar het wekt alleen als het niet bij denken blijft, maar ook bij doen.

Daarom hecht ik veel waarde aan deze herdenkingstocht. Dit moeten we samen blijven doen. Want vrijheid is niet vanzelfsprekend, dat moeten we ons blijven realiseren en koesteren van lengte van dagen. Daarom blijven we herdenken. Daarom blijven we herinneren. Daarom blijven we ons respect tonen aan hen die onze vrijheid hebben bevochten.

Ik dank u voor uw aandacht.

——————-

Wethouder Ben Hidinga sloeg met zijn toespraak de spijker op zijn kop.

Degene die het wilde kon na de bloemlegging en het sluiten van de officiele herdenking, even bijpraten in zaal Ter Voert.

De organisatie had ook dit keer weer geregeld dat de mensen die hun auto hadden laten staan nabij de Melatenweg, met een bus weer teruggebracht werden van Megchelen naar Rees.

Hieronder volgen diverse foto’s van de herdenkingstocht. De foto’s zijn eigendom van de Stichting Dwangarbeiders Apeldoorn 1940-1945.

Namens alle deelnemers willen wij de organisatie danken voor deze geweldige indrukwekkende dag.