Zoals reeds aangekondigd vond op zondag 08-03-2020 de jaarlijkse herdenkingstocht plaats.
Normaliter verzamelden wij ons bij het infobord aan de Melatenweg, echter nu was er gekozen voor het pannekoekenhuis aan de Empelerstrasse 91 in Rees.
Het weer was slecht, maar binnen was het droog en gezellig. Op een gegeven moment was het zo druk dat er zelfs mensen buiten moesten gaan staan. Maar een regenpak of paraplu zorgt er dan voor dat je droog blijft.
Schuin tegenover dit pannekoekenhuis bevindt zich een fietspad annex voetpad wat uit komt op de Melatenweg. We waren dus zo bij het infobord, alwaar burgemeester Gerwers de mensen welkom heette.
Er waren dit jaar zelfs mensen uit Haarlem en Den Haag naar Rees gekomen.
Dit jaar was het voor het eerst dat er vanuit Apeldoorn geen oud dwangarbeider bij deze herdenking aanwezig was.
Het was er druk en voor velen was het zeer emotioneel. Zij hadden in de weken c.q. maanden ervoor hun vader of opa verloren.
Zoals gebruikelijk gingen na de bloemlegging de wandelaars via de vluchtroute naar Megchelen. Zij die lichamelijk niet in staat waren om te wandelen, gingen rechtsreeks naar zal Ter Voert in Megchelen. En al gauw kwamen daarna de wandelaars er aan. Snel werd er een broodje, een bakje soep of wat anders gegeten en een kop koffie of thee gedronken. Op een gegeven moment moest de zaal uitgebreid worden, het gordijn dat zich tussen twee zalen bevond, werd opengeschoven. De extra tafels en stoelen werden aangerukt en iedereen kon bijkomen van de tocht een een praatje maken met zijn of haar tafelgenoot.
Daarna volgde de herdenking in Megchelen zelf.
Ook dit jaar werden er bij het mooie monument weer mooie bloemen gelegd en enkele woorden gesproken.
Een van de sprekers was A.J.Disberg ( voorzitter van de Stichting Dwangarbeiders Apeldoorn 1940-1945 ). Hij bedankte de gehele voormalige bevolking van Megchelen voor de hulp die zij in 1945 aan de vluchtelingen van Kamp Rees hadden gegeven.
Het mooie aan deze herdenking was het feit dat er heel veel jeugd bij aanwezig was.
Achteraf gezien was dit de laatste herdenking die in 2020 heeft plaatsgevonden.
Door het Coronavirus zijn daarna alle herdenkingen, bijeenkomsten, lezingen en onthullingen c.q. het planten van vredesbomen afgelast of uitgesteld.
Op 08-03-2020 waren we ons nog niet bewust van de ernst van het virus. Er werd door sommigen de hand geschud, enkele begroetingen gingen gepaard met een kus op de wang en diverse huilende mensen werden liefdevol in de armen genomen. En we stonden hel dicht bij elkaar.
Op 09-03-2020 kondigde het kabinet het verbod aan tot handen schudden en lichamelijk contact bij begroetingen ( kus op de wang ) .
Op 23-03-2020 kondigde het kabinet nog meer maatregelen aan. Zo mochten er geen bijeenkomsten zijn van meer dan 100 personen en moesten we minimaal 1,5 meter bij elkaar vandaan staan.
Hadden we dit maar op 08-03-2020 geweten.
Laten we hopen dat we elkaar niet besmet hebben en dat we volgend jaar elkaar allemaal weer kunnen ontmoeten op allerlei herdenkingen of andere bijeenkomsten.
De foto’s in dit bericht zijn gemaakt door J.Assink en A.J.Disberg
Mijn Opa Elias Paap was 1 van de vele Dwangarbeiders in Kamp Rees die het heeft overleeft door te ontsnappen , mijn Moeder heeft verteld dat hij sterk vermagert en onder de Luizen weer lopend in Zandvoort terug kwam , uit de verhalen van mijn moeder blijkt dat deze Ervaring voor altijd sporen heeft Achter gelaten bij mijn Opa en bij het Gezin bij Opa en Oma werd niet over de Oorlog gesproken mijn Moeder waarschuwde ons ook altijd er niet over te beginnen ,
Mooi dat er elk jaar nog Herdacht wordt
Dank u voor uw reactie.
Kunt u de volledige personalia van uw opa geven?
Dan kan ik kijken of hij wellicht in onze archieven voorkomt.
Met vr gr arend disberg
Mijn opa Cornelis Klaaijsen zat ook in dat kamp…
In Apeldoorn stond hij bekent als fietsenmaker klaasen.
Ik weet niet meer hoe ik bij dat boek ,wat uitgegeven was ,maar het deed mij erg goed net zoals dat monument op het marktplein dat er iemand was die er einderlijk aandacht aan had besteed.
Mijn vader ,zijn kind ,had die oorlog heeft mee gemaakt.
Dat verhaal van de trein roept herinneringen op bij mij van de verhalen die ik hoorde toen ik klein was en van mijn vader sindsdien.
Mijn vader was verteld dat mijn lieve opa voortdurent in de ziekenboeg zat.
Misschien raar maar ik kan het niet op brengen om ook maar een seconde door te brengen in Duitsland… ook al weet ik dat de generaties die er nu wonenen niet verantwoordelijk zijn.
De verhalen dat er een papier in brievenbussen werden verspreid met de opdracht on de komen met lepel,vork deken etc ,kan mijn vader bevestiggen ,hij is nu te oud om te ondervragen dus dat doe ik dan ook niet meer… maar in het verleden heeft hij dat ook bevestigd.
Mijn opa sprak er niet over ,het gewoon te pijnlijk voor hem.
Ik plaats dit bericht omdat ik zijn hell niet wil negeren en zou als dat nog mogelijk is zijn naam voegen bij de andere slachtoffers.
Zijn naam was:
Cornelis klaaijsen
oosterlaan (nummer weet ik niet op dit moment niet)
Apeldoorn
Vriendelijke Groeten,
Constantijn Klaaijsen
Goedemorgen,
ik dank u voor uw bericht.
Indien u het verhaal van uw opa heeft, kunt u en wilt dat dan met ons delen a.u.b?
Indien u het juiste adres wilt weten, waar uw opa heeft gewoond, dan kunt u een verzoek doen bij de CODA, daar kan men u vast wel verder helpen.
Nogmaals dank voor uw bericht.
Met vr gr A.J.Disberg