Beste vrienden,

Mijn naam is Wim Ploeg uit Harderwijk en ik ben een zoon van bakker Jan Ploeg uit Apeldoorn. Mijn vader is in de oorlog op weg naar het arbeidskamp in Rees in Duitsland, tijdens een treinbeschieting omgekomen.

Ik wil u iets vertellen over de gebeurtenis bij het voormalige station Werth. Het heeft indirect te maken met de dwangarbeiders uit Rees, waarbij we vandaag met deze herdenking weer stilstaan.

U allen weet dat van de mannen welke in Rees onder erbarmelijke omstandigheden hebben moeten werken, velen uit Apeldoorn kwamen.  In de vroege ochtend van 2 december 1944 werd er in Apeldoorn een razzia gehouden. Mijn vader werd daarbij ook opgepakt. De mannen moesten als dwangarbeider naar Duitsland. In de avond van 2 december 1944 werden de opgepakte mannen met twee treinen afgevoerd, vanaf station Apeldoorn, via stations Isselburg, Anholt en Werth.

Op 3 december 1944 is de eerste trein door geallieerde jachtvliegtuigen in de plaats Werth beschoten en daarbij waren vele gewonden en 21 doden te betreuren. Een duidelijke omschrijving van deze beschieting wordt verteld in het boek “De verzwegen deportatie” welke is uitgegeven door de Stichting Dwangarbeiders Apeldoorn 1940-1945.  In deze trein zat ook mijn vader.

Tijdens die beschieting of bombardement, vielen er zoals gezegd vele burgerslachtoffers.  Ze mochten immers de trein niet uit.  Mijn vader werd daarbij in de borst getroffen door een granaat.

Van mijn moeder hoorde ik, dat mensen, die bij hem in de coupé zaten tijdens de beschieting,  haar iets hadden verteld over deze beschieting. Ze hadden gehoord dat mijn vader in de trein had gezegd: “Ik ben wel gewond, maar ga nu gelukkig terug naar huis”.

Daarna werd hij toen dat mogelijk was, met andere gewonden,  afgevoerd naar de deel of de stal van een  boerderij, tegenover het station.  Aldaar woonde de boer Hubers. Door die familie samen met verpleeghulpen, werd de noodzakelijke hulp verleend. Zoals ik later hoorde is dat gebeurd met liefde en zorg van familie Hubers. Helaas is mijn vader na korte tijd in de boerderij aan zijn verwondingen overleden.

Kortgeleden was ik samen met mijn vrouw bij  een evenement met de oldtimerclub een weekend op een park in de plaats Kalkar.  Na het evenement hebben we een bezoek gebracht aan Rees en natuurlijk weer stilgestaan bij het infobord bij de oude locatie van de dakpannen fabriek. Daarna zij we gereden naar de het voormalige station Werth, dat nu een prachtig gerestaureerde woning is. De bewoners zijn zeer gastvrij en ik mocht dan ook even kijken achter die woning. Daar stond de oude wagon nog als een monument op een restant rails. Toch maar weer een foto gemaakt.

Vervolgens naar de boerderij van de fam. Hubers aan de overkant van de weg gegaan. Ik trof daar mevrouw Hubers, 80 jaar oud. Ze vertelde dat haar man helaas na veel ziekte was overleden. Hij was de zoon van de vroegere opa Hubers.  Zij ontving me heel hartelijk en natuurlijk kwamen de verhalen los over de oorlog en  de beschieting in december 1944 op de trein.  Ze herinnerde zich het nog heel goed. Ze was toen 8 jaar en woonde in het dorp.  Nu nog, als er over wordt gepraat ziet ze die vliegtuigen laag over vliegen. Bommen of granaten vielen bij honderden in de richting van die trein. Toen wist zij niet dat daar burgers in zaten. Met de zoon van boer Hubers is ze later getrouwd, zodat zij de schoondochter van opa Hubers werd. Het werd een allerhartelijkste ontmoeting.

Na het afscheid werd wederzijds dank uitgesproken, voor de ontmoeting en het verhaal over de herinnering aan deze moeilijke tijd.

Mijn vader heeft de dwangarbeid niet hoeven mee maken, als zovelen andere burgers. Maar omdat de oorlogstijd  en  deze herdenking van de slachtoffers van de dwangarbeid, mij blijven bezighouden, is het goed om te blijven gedenken.

Het is jammer dat er geen infobord staat in Werth.  Er heeft zich daar veel afgespeeld op 3 december 1944.  Dat verhaal moet bewaard blijven. De overlevenden van de beschoten trein, zij die jonger waren dan 40 jaar, kwamen op 5 december in kamp Rees aan.

Persoonlijk wil ik mee delen dat zeker mede door de zorg van deze familie Hubers aan de slachtoffers veel dank is verschuldigd voor de hulp na het bombardement. Dat geldt zeker ook voor mij persoonlijk.

Tenslotte daarom hierbij van mij dan een warme dank je wel aan deze familie Hubers in het dorpje Werth.

 Ik dank u voor uw aandacht.