De kinderen van de basissschool Pc Montessorischool Passe – Partout , hebben vele mooie gedichten gemaakt. De een nog mooier dan de ander.  Alle gedichten gaven de sfeer van de oorlog goed aan.

Drie ervan zijn daadwerkelijk tijdens de herdenking voorgedragen.   Die waren van Daphne, Louise en Jolie.

Stil luisteren

Het is moeilijk om stil te zijn .

Maar als je luistert vinden mensen dat fijn.

Ik heb geen spijt gehad dat ik heb geluisterd.

Nu weet ik waarom mensen het zo erg vinden.

Ik vind het ook vreselijk wat er is gebeurd.

En ik hoop dat het nooit meer gaat gebeuren.

En dat iedereen die mee heeft gedaan er spijt van heeft.

Dat iedereen het doorvertelt.

Ik zou de verhalen nog heel vaak willen horen.

En elke keer weer ontroerd worden,

al luister ik er nog zo vaak naar.

En ik vertel het door.

U ook, alstublieft?!

Daphne.

Vluchten.

Soms moet je vluchten,

want er zijn geruchten.

De vijand komt eraan,

en dan moet je wel gaan.

Weg van de pijn en het verdriet,

je familie en vrienden zijn er niet.

Ik wil niet meer, ik ga niet meer,

dat roep je elke dag weer.

Totdat er eindelijk vrede komt,

” terug naar huis” ,  klinkt er uit ieders mond.

 Louise

Nederland

Nederland wat is er aan de hand?

Wat is er over van ons mooie land?

Waarom moest dit gebeuren?

We kunnen dit niet goedkeuren!

Veel mensen zijn nooit teruggekomen.

Veel geliefden zijn nooit gevonden.

Maar familie blijft altijd verbonden.

Het is al zo lang geleden.

Toch is het voor sommige mensen niet verleden.

Een man. Zoveel indruk.

Mensen hebben veel geleden.

Gebeden of het goed gaat.

En of de oorlog ze met rust laat.

Foute mensen beseften niet wat ze deden.

Maar gelukkig is de oorlog bestreden.

Het lijden en de pijn is voorbij.

We zijn vrij!

 Jolie